348_Rampjes daargelaten

Het lijkt een rustige week te worden in de aanloop naar wat ik betiteld heb als mijn laatste logeerdagen in 2020. De maand december ben ik thuis. Rampjes daargelaten.

De eerste dagen van de week is er alle ruimte om mijn logeerdagen vanaf donderdag tot en met het weekend goed voor te bereiden. Als het lukt werk ik alles af en laat mijn laptop thuis. Maandag loopt alles nog volgens plan. Maar die planning zal volkomen kantelen. Dinsdag ontvang ik een app van mijn 83-jarige vriendin. Mijn vriendin noemde ik in mijn jeugd vele jaren ‘tante’, maar in werkelijkheid is het de zus van de beste vriendin van mijn moeder.

Tante zit al voor de vierde dag op rij in de kou. Er is een grote lekkage gevonden in de verwarming. De storingsdienst liet het weekend voorbijgaan en maandag is er een blaaskachel gebracht. De verwarming moet gerepareerd worden, een flinke reparatie op een zeer moeilijk bereikbare plek. Het kruipluik dateert van halverwege de jaren 60 en de compartimenten onder de keuken zijn zo ondiep dat er alleen een monteur van hooguit 75 kilo in past. Daar heeft de huisloodgieter er maar 1 van in zijn personeelsbestand.

Ik ben na de vorige logeerpartij bij Tante een paar spullen vergeten. ‘Kom maar zo kort mogelijk om dat even op te halen hoor, het is hier ongezellig, je hebt geen warm water op je kamertje en douchen lukt ook niet. Ze komen het volgende week repareren’. Die laatste drie woorden lees ik met gefronste wenkbrauwen. Volgende week?!? Vólgende week??? Alle alarmbellen gaan af. Dat kan niet waar zijn. Het is diep in november, de nachten worden koud. Ik weet natuurlijk dat loodgieters overuren maken deze dagen, maar er zullen prioriteiten-binnen-de-prioriteiten gesteld moeten worden. Klein hindernisje is nog wel dat Tante er vooralsnog niet aan toe is om de regie uit handen te geven. Het is mijn ultieme uitdaging haar met steekhoudende argumenten tot het inzicht te laten komen dat het een goed idee is als ik kijk wat ik kan doen. Voordat ik haar bel vind ik in haar woonplaats vier loodgieters die de hare zouden kunnen zijn. Dat lijstje ligt klaar als ik haar bel.

Zoals vaker als je ergens tegenop ziet, blijkt de praktijk mee te vallen. Ze capituleert en noemt de naam van het bedrijf, net als de dame die de planning regelt en de rechterhand van de directeur is. Om het bij de loodgieter niet moeilijker te maken dan het al is, introduceer ik me als nicht van mevrouw R. Ik vertel dat ik op 200 kilometer afstand van mijn tante een zwaar hart krijg alleen al bij de gedachte dat ze haar 10 dagen met een blaaskachel die niet hoger stookt dan 17-18 graden laten zitten. En natuurlijk toon ik begrip voor de moeilijke omstandigheden, de planning en het gegeven dat er maar één monteur in het kruipluik past. ‘Kent u mevrouw R.?’ vraag ik. ‘Jazeker’, zegt de rechterhand van de directeur. ‘Mooi, dan weet u ook dat zij een zwaar jaar heeft en de nodige malheur al het hoofd heeft moeten bieden dit jaar. Maar als u de planning niet kunt bijstellen, zie ik mij genoodzaakt met mevrouw R. en haar bejaarde hondje naar een hotel af te reizen’ zeg ik, naar waarheid.

Binnen een half uur komt het verlossende antwoord. Ze komen deze donderdag om 08.30 uur, vijf dagen eerder dan de eerste afspraak. Dat geeft de burger moed. Ik geef het heuglijke resultaat door aan Tante, zeg ‘Houd vol’ en beloof woensdag aan het eind van de dag bij haar te komen zodat ik het project kan begeleiden. Alleen al dat vooruitzicht laat haar jubelen.

Terwijl ik de rest van mijn programma omgooi rolt er een prikkelende reactie op mijn open sollicitatie bij de krant in mijn mailbox. ‘Voor freelancers zijn er twee manieren om werk bij ons te krijgen’. Na uitleg over die twee manieren sluit de chef nieuwsdienst af met ‘Als je denkt dat te kunnen, kom maar op’. Oké, mijn laptop gaat dus mee de rest van de week, het renpaard mag weer van stal.

Woensdag ben ik rond het avondeten bij Tante. In mijn rampentasje zitten behalve een kruik nog een paar stola’s en dikke sokken. In het boilerkastje van de keuken staat een bakje om ook daar water op te vangen. Een grote roestkraag om een verwarmingsleiding die in de keuken eindigt onder de kastjes verraadt dat dit het werkgebied de komende donderdag zal zijn. Het kruipluik uit de gang loopt helemaal door onder de naastgelegen keuken. Drie blaaskachels moeten de verblijfsruimten verwarmen. Donderdagochtend ben ik vroeg wakker en ga nog voor zessen naar beneden om de kachels vast aan te zetten. Klokslag half 9 staan vader en zoon loodgieter op de stoep. Vader is hier veel vaker geweest. De laatste keer is hij met de schrik vrijgekomen, nadat hij bemerkte zich niet te kunnen omdraaien onder de grond. Het wordt me duidelijk waarom het noodscenario van deze week ontstaan is. Niemand staat in de rij voor zo’n klus. Samen met vader werp ik een geleerde blik in de kruipruimte. Tante, die net in de gang haar schoenen aantrekt, maakt met haar smartphone in allerijl een foto van de happening. Operatie verwarming zal via een gat in de vloer onder een keukenkastje moeten plaatsvinden. Terwijl vader zich vermant en in de kruipruimte een laag zand wegschept voor meer bewegingsvrijheid, halen we in de keuken de lades uit de kast, zaagt zoon een gat in de bodem en kan daardoor met een kango ook de betonnen vloer doorboren.

Zeven uur later stroomt er weer warm water door alle radiatoren, is het drukvat vervangen en is en passant ook de lekkende leiding van de keukenboiler vernieuwd. Als tante haar middagrust neemt installeer ik mijn laptop en handel alles af wat er te doen is. Daarna poets ik de boel aan kant.

Die avond genieten we van wijn, een warme douche en onvoorstelbaar veel tevredenheid dat het allemaal weer verleden tijd is.Zaterdag reis ik door naar mijn jarige vriendin, die haar planning op mijn gewijzigde plannen heeft aangepast. Zondag zal ik na de koffie de zus van tante ophalen en op de terugweg in Zeeland bij mijn moeder afleveren voor een paar dagen logeren.

Moe maar voldaan, dat is mijn beloning van deze gevarieerde week. Inderdaad, in december ga ik geen nacht meer van huis. Rampjes daargelaten.