349_Even tot hier

Eerst werken, dan leren. Voor mij een beproefde combinatie, al was het maar omdat de lesstof dan zoveel makkelijker naar de praktijk vertaald kon worden. Zo leerde ik hoe ik een slechtnieuwsgesprek moest voeren. Niet treuzelen en draaien rond een moeilijke boodschap (we noemden dat de ‘hang-yourself-methode’) maar gelijk de koe bij de horens vatten. ‘Klap uitdelen en daarna opvangen’.

De persconferenties in het najaar doen me daar steeds aan terugdenken. Dagen van te voren doet de pers maximaal moeite om vast te ‘lekken’ welke boodschap er deze keer gebracht zal worden. Dan volgt de persconferentie waarin zichtbaar  vermoeide en bezorgde bestuurders proberen een overtuigend ‘voor je eigen bestwil’ standpunt over te brengen. Telkens weer lijken ze tegenover een overmacht aan pubers te staan die bananen in hun oren hebben. Die in hun ‘nee-fase’ zijn. En dan ‘zou het nog kunnen zijn’ dat ‘we voor de kerst nog bij u terugkomen met nog verder aangescherpte contactregels’. Dagen later echoën alle reacties van mensen die vanuit de verkeerde schoenen denken het beter te weten nog na.

Het is fijn om in een vrij land te leven. Meer dan fijn zelfs, ik zou geen plek op de wereld kunnen noemen waar ik liever wil zijn. Maar ons poldermodel heeft ook bezwaren. En die komen het scherpst naar voren als er een dringend beroep op ons wordt gedaan. Als we het smeken voorbij zijn en het bijna op ‘moeten’ lijkt. Want móeten, ja, daar zijn we collectief allergisch voor…

Niels van der Laan en Jeroen Woe brengen op de zaterdagavond satire op anderhalve meter afstand in het programma ‘Even tot hier’. Ze slagen er wekelijks in om alle zorgelijke berichten zo komisch onder de loep te nemen dat het me bijna jammer zou voorkomen als we in een rimpelloze wereld zouden leven.

Behalve een flinke portie scepsis verstaan ze de kunst om moeilijke kwesties verrassend kordaat en helder op te lossen. Neem nou het eindeloze getob en gepuzzel over de tafelsamenstelling met de kerstdagen. Waarom nóg een weekend vergaderen, waarom nóg een persconferentie? De cijfers zijn al dagenlang genadeloos en glashelder. Het is tijd, hoogste tijd dat de hang-yourself-methode plaats maakt voor het uitdelen van een flinke klap. De mannen van ‘Even tot hier’ hebben de oplossing: dicteer dat er deze kerstdagen nul gasten mogen komen. Inderdaad, NUL. Alleen singles mogen de deur uit om bij een ander in de gezelligheid te delen.

Briljant!!! Niets meer of minder dan briljant. Een duidelijke boodschap die geen andere interpretatie kan hebben. Stiekem verheug ik me erop dat het weer stil wordt op straat. Op geen extra uitgaven in een toch al zo moeizaam jaar. Veel mensen zullen zich verlost voelen van hun kerststress. Geen vuurwerk. Meer persoonlijke aandacht met een telefoontje of een mooie kaart en waar het kan een gast aan tafel. Hoe bijzonder zal dat voor de alleengaanden zijn? Zij zijn ineens ‘special guests’.

Wat zal het voor de mensen die dierbaren verloren hebben in een ongelijke strijd een verademing zijn om te merken dat de wereld om hen heen de pandemie ook ein-de-lijk serieus neemt. En daarmee een troostvolle – virtuele – arm om hen heen slaat.

En wat moet het heerlijk zijn voor alle professionals die na een heftig jaar uitgevloerd onder de kerstboom in huiselijke kring willen bijkomen en eindeloos gelukkig willen mee galmen met de Top2000. Gewoon omdat het kán, omdat er voor de verandering eens géén dreigende cijfers zijn.

Gek genoeg voelt het vredig, zo’n besluit om anders naar dezelfde werkelijkheid te kijken. Dat één goed getimede klap zó welkom kan zijn. Kom maar op met die persconferentie na het weekend Mark en Hugo….En neem de tekst mee van Niels en Jeroen! Beter wordt ’t niet!