Tekstatelier EERZS
  • Home
  • Diensten
    • Content creëren
    • Interviewen
    • Redactie
  • Kranten Interviews
    • Werkvloer
    • Keukentafel
  • Portfolio
  • Erica
  • Parels aan Zee
  • Recensies
  • Zoek
  • Menu Menu

368_Bruisend weekje

23 mei 2021

Of de duvel ermee speelt. Begin van deze maand nam ik een rigoureuze beslissing. Ik heb me verzoend met de gedachte dat ik niet meer zal solliciteren. Prompt komt er een parttime vacature voorbij in de technische sector, die ik feitelijk niet kan laten liggen.

Het zal de laatste worden, zo spreek ik met mezelf af. Ik doe alles volgens het moderne sollicitatieboekje. Via de app contact leggen met een slimme vraag. Op tijd schrijven, refererend aan het app-contact. Mijn geheime wapen inzetten door mijn goede vriend en collega-schrijver een wervelende aanjager voor mijn brief te laten maken. Scherp in de gaten houden of mijn brief nergens roemloos ten onder gaat in een spambox. Check, check, dubbelcheck.

Is het een voorteken dat ik uitgerekend in die twee weken wachttijd in de straten in onze wijk steeds busjes met de naam van het bedrijf waar ik naar geschreven heb zie rijden? Zal het dan ein-de-lijk een keer mee gaan zitten? Mijn smoezenboek van meer dan een paar honderd afwijzingen is rijp voor het ronde archief. De markt wordt geregeerd door mensen die mij, mijn ervaring of mijn persoonlijkheid als regelrechte bedreiging ervaren. Het personeelswerk – tegenwoordig HR –  is gedegradeerd tot niet meer dan een holle functietitel, ik ben er klaar mee. Allemaal negatieve energie.

En voor wie nu afhaakt, het beste moet nog komen! Want wat gééft het een opluchting, zo’n beslissing. En wat is het bevrijdend om niet elke ochtend de ‘meer dan 35 nieuwe vacatures in jouw regio’ door te hoeven scrollen. Ik heb me afgemeld op vacaturesites, mijn website aangepast op die zaken die ik gewoonweg niet meer wíl gaan doen. Toegegeven, het prikte natuurlijk wel, de afwijzing. ‘We willen je bedanken voor je interesse en de moeite die je hebt gestoken in je sollicitatiebrief (complimenten!)….maar….hebben gekozen voor een kandidaat die al enige tijd kennis en ervaring heeft op HR gebied. ‘Complimenten!’….grrrr. ‘Al enige tijd’. Precies. Iemand van 30 die aan een nieuwe uitdaging toe is. Steek die complimenten maar waar de zon niet schijnt. Want die goede brief en mijn inzet leveren nog niet eens een kop koffie op.

Maar hoe zat het ook alweer, met dichte deuren en andere die daar juist door open gaan? In de afgelopen weken is het me een paar keer overkomen. Voor mijn bijbaan bij de krant bel of ontmoet ik mensen. En die mensen krijgen energie van dat contact, waarderen de tekst en verbinden zich daarna met mij via het zakelijke netwerk. Op een volstrekt natuurlijke manier geef ik letterlijk en figuurlijk mijn visitekaartje af. En dat levert behalve positieve energie ook weer een schat aan verhalen op.

Zo ben ik deze week via een voorzitter van zeven speeltuinen die ik interviewde voor NL Doet (de grootste vrijwilligersactie van Nederland) aan een uitnodiging voor een kop koffie op zijn werk in de weg- en waterbouwsector gekomen. En kreeg ik een verzoek om mee te draaien in het offertetraject voor het tekstueel nalopen van een website van een bedrijf waar ik recentelijk een artikel over schreef. En wat te denken van de reddingsbrigade, die me in ruil voor een artikel deze zomer best een dag mee wil nemen. Zolang ik daar van de redactie geen opdracht toe krijg zal ik die invitatie niet aannemen, maar de andere zaken zijn gewoon te danken aan die persoonlijke kennismaking en één goede tekst. En al is er nog niets heel concreet, voor het eerst in hele lange tijd heb ik het gevoel weer mee te doen. Gezien te worden in mijn kwaliteiten.

Gelukkig ben ik het gas geven nog niet verleerd, want het bruiste lekker deze dagen. Tussendoor moest de komst van drie logees dit Pinksterweekend nog even voorbereid worden. We hebben het atelier van Lief goeddeels ontruimd, isolatieplaten op de grond gelegd. Vloerkleed erop en luchtbedden opgemaakt als tweepersoons bed. Schoondochter met kleindochter hebben hun woman-cave voor drie nachten. En kleinzoon slaapt in de logeerkamer. Best goed opgelost, al zeggen we het zelf. Zo blijven de andere ruimten ook leefbaar overdag en hoeven wij niet ’s avonds om half 11 naar bed omdat de slaapzakken in de woonkamer worden uitgerold.

Tussendoor wordt onze overbuurvrouw onverwachts opgenomen in het ziekenhuis. Behalve de echtgenoot is ook de 14-jarige poes ontdaan. We kunnen en mogen gelukkig wat hand- en spandiensten verlenen en dat wordt hogelijk gewaardeerd.

Op zaterdag vertrekken schoondochter en kids overdag naar de vriendengroep die een dorp verderop een paar huisjes hebben gehuurd. Als de boel aan kant is neem ik de gelegenheid te baat voor het eerst deze week even een kop thee te gaan halen bij mijn moeder en bij te praten. In het kwartier autorijden bedenk ik nog een paar boodschappen en besluit die te doen in het dorp waar zij woont.

Op de parkeerplaats heb ik mijn handen vol aan een zak houtsnippers en voer voor de parkieten, een presentje voor mijn broer (die daar binnenkort aanlegt) en mijn tas. Op de achterklep na gaan alle portieren open, voordat ik met mondkapje en volle handen de hal in verdwijn. De boodschappen laat ik in de auto, zo warm is het niet.

Twee uur later ga ik op huis aan. De automatische ontgrendeling van het portier weigert dienst. Als ik dichterbij kom zie ik dat het portier niet open, maar ook niet goed dicht zit. Er gaat nog geen lampje branden.

Ik zwaai joviaal, trek het portier dicht en draai de sleutel om in het contactslot. Alle lampen in het dashboard branden, maar de motor zwijgt in alle talen. Verhip. Accu heeft blijkbaar zijn beste tijd gehad en is leeg getrokken. Ik bel mijn Broertje en zeg dat ik lid ben van de ANWB, of heeft hij een beter plan? Dat heeft hij. Een kwartier later staat dat betere plan met startkabels voor mijn motorkap.

Een half uur na mijn telefoontje stap ik over de drempel. Wat een afsluiting van een bruisende week. En wat een schat aan verhalen. Als om half 12 de logees in hun mandje liggen lonkt mijn laptop, dit weekend voor de gelegenheid verhuisd naar de woonkamer. Na een halve Parel vallen mijn luiken dicht. Morgen nog een Pinksterdag. Deur open, deur dicht…..

Post Views: 3.308
Deel dit stuk
  • Delen op Facebook
  • Delen op LinkedIn
  • Delen via e-mail
0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord Reactie annuleren

Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.

Recente berichten

  • 420_Lydia
  • 419_Negentig
  • 418_Voor de Kerst komt het goed
  • 417_December-blues
  • 416_Van het kastje door de muur

Parelketting

  • maart 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018

Aanmelden Leeskring ParelZoekers

Wilt u ook iedere week een ‘parel’ per e-mail ontvangen? Meld u dan hier aan voor de leeskring.

Contact

Erica van Strien-Hagens

4388 HG ǀ 98 ǀ Oost-Souburg

M  (+31)06 532 33 297

E   info@eerzs.nl

I   www.eerzs.nl

Sitemap

  • Home
  • Diensten
  • Kranten Interviews
  • Portfolio
  • Erica
  • Parels aan Zee
  • Recensies

Voorwaarden

Algemene Voorwaarden Eerzs

© Copyright - TekstAtelier EERZS - Enfold Theme by Kriesi
  • Facebook
  • LinkedIn
  • Instagram
367_Links369_Het Speelbos
Scroll naar bovenzijde