394_Uit en Thuis een Team

Op het naambordje staan de twee achternamen van de instructeurs die ik voor Veilig Verkeer Nederland op een huisadres in Axel zal interviewen.

Ze hopen in het voorjaar weer op pad te kunnen met de kantelauto annex gordelsimulator en zoeken nog extra vrijwilligers. Voor wie het begrip nieuw is: de kantelauto staat op een trailer met aan bestuurderszijde een trap ernaast om op hoogte in te kunnen stappen. Op scholen en bij evenementen geven ze instructie en aanschouwelijk onderwijs hoe iemand zichzelf uit de veiligheidsgordel kan bevrijden wanneer door een ongeval een auto op de kop belandt. Degenen die dat zelf willen ervaren of oefenen nemen na de instructie plaats in de auto, waarna deze handmatig ondersteboven wordt gedraaid en de instructie in praktijk geoefend kan worden.

Als de voordeur open zwaait is het ijs snel gebroken. “Ineens begrijp ik waarom er steeds maar één van jullie op mijn mailverkeer reageerde” zeg ik, wijzend op het naambordje. “Jullie zijn behalve een team voor VVN dus ook privé een team!”.

Terwijl de koffie doorloopt hoor ik dat zowel Fons als Annita allebei jong hun partner verloren hebben aan longkanker. ‘We hebben elkaar ontmoet op de BOB-bus.” Ik voel de bijvangst van een Parel aankomen en haast me om het bandje te starten zodat ik ontspannen kan luisteren.

Fons was samen met vriend Jaap – ook weduwnaar – al jarenlang als vrijwilliger actief voor De Zonnebloem. Jaap was tevens chauffeur op de BOB-bus voor Veilig Verkeer Nederland. Toen er op de planning een dag stond waarop hij verhinderd was, vroeg hij Fons of hij invaller wilde worden. Als internationaal beroepschauffeur had Fons ten slotte alle papieren. Een paar keer ging Fons mee om proef te draaien. Toen de bus bij een oldtimer evenement met Hemelvaart in zijn woonplaats Axel stond liep hij erheen voor een praatje. Jaap draaide die dag met docent ǀ instructeur Annita. De introductietekst was even kort als historisch: “Annita, dit is Fons. Zaterdag moet je het met hem doen.” Fons herinnert het zich nog als de dag van gisteren. “Ik was al jong weduwnaar en bleef met twee kinderen achter. Als ik met die bus weg was, was Annita mijn uitlaatklep.”

Annita kan terugkijken op al een kwart eeuw betekenisvol vrijwilligerswerk. Toch heeft het de frêle vrouw niet minder bescheiden gemaakt. Ogenschijnlijk rolde ze overal aarzelend in. “Ik ben nooit zo overtuigd dat ik iets dat van me gevraagd wordt ook kán” zegt ze. “Faalangst of zo”. De coördinator van VVN kreeg het te druk met verschillende projecten en vroeg Annita haar rol over te nemen bij het project “Tante Verkeersfee en Birdie, het verkeersvogeltje” (een lesje dat spelenderwijs groep 1 en 2 op de basisschool bewust maakt van het verkeer, red.). “Ik weet niet of ik dat kan, maar wil het wel proberen”  zei Annita. Niet veel later werd er binnen de organisatie nog iemand gezocht om met die BOB bus en de blaastesters op pad te gaan. Misschien kon Annita dat erbij doen? “Ik weet niet of ik dat kan, maar ik wil het wel proberen.”

Beide heeft ze jarenlang met veel voldoening gecombineerd en door de verschillende doelgroepen was de afwisseling groot. Haar kinderen waren intussen uit huis en haar man Geert zat in de ‘ploegen’. Veertien jaar geleden overleed haar Geert. Het vrijwilligerswerk was moeilijk maar gaf ook houvast. Gelukkig had ze fijne collega’s, waaronder Fons.

“Eigenlijk is onze relatie begonnen dankzij een BOB sleutelhanger”, grijnst Fons. Destijds kregen we als vrijwilligers allemaal zo’n BOB-sleutelhanger met een blauw balletje erin. Maar Annita heeft 2 zonen en zij wilde er nog graag een bij voor haar andere zoon. Dat kreeg ze niet voor elkaar. Bij een evenement kwam ik de coördinator van de kantelauto tegen en die vroeg mij om te blazen, in ruil voor een sleutelhanger. Natuurlijk wilde ik meewerken maar ik vroeg gelijk of ze die sleutelhangers met een balletje nog hadden. En of ze die eens wilde afgeven bij Annita. ‘Breng ze zelf maar’ was het antwoord. Ik heb ze gebracht en ben gebleven.”

Fons was inmiddels alweer jaren actief als vrijwilliger bij de kantelauto. Als beroepschauffeur heeft hij het na 40 dienstjaren en meer dan 6 miljoen kilometers voor gezien moeten houden, maar de ervaring, het inzicht en zijn mensenkennis zijn ook hier van onschatbare waarde en hebben zinvolle invulling gegeven aan zijn vroegtijdige pensionering.

“Zou jij ook niet met die kantelauto op pad willen Annita?” “Ik weet niet of ik het kan, maar ik wil het wel proberen.” Dat ‘proberen’ bleek steeds een mooie inwerkperiode, het stel is al jarenlang een vast en graag gezien team in de regio.

In de woonkamer staan de portretten van hun overleden echtgenoten naast elkaar in een lijstje. Behalve zijn kinderen heeft Fons 2 kleinkinderen en 6 bonuskleinkinderen.

Als ik na het interview op huis aan ga kom ik in de gang langs een vitrinekast met modelvrachtwagens en vliegtuigen. Ergens ertussen spot ik een miniatuur van de BOB-bus. “Heb ik speciaal laten maken, want daar is het allemaal mee begonnen” zegt Fons. Annita en Fons zijn samen intussen 12 jaar verder. Ze hebben het niet cadeau gekregen in het leven, maar er echt wat van gemaakt. Het is tijd dat Annita haar bescheidenheid een Pippi Langkous-metamorfose gunt en haar lijfspreuk aanpast. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan!”.