401_Vleugels

Tussen de verpakkingsmaterialen in de schuur hoor ik mijn telefoon. Zonder acht te slaan op wie er belt galm ik een octaaf hoger dan gewoonlijk “Goedemiddag, met Erica van Strie-hien”. De opdrachtgever voor wie ik sinds jaar en dag de online marketing op afstand doe reageert gevat “Je keek zeker niet, zo hoor ik je nooit, je zingt helemaal!” Mijn lachsalvo belandt in het karton.

In de ban van de veiling zijn we. Wonderlijk hoe onze wereld er toch in een paar weken volstrekt anders uitziet. Voor mijn Lief telt eerst en vooral de erkenning als kunstenaar. Dat geeft vleugels, figuurlijk gezien dan. Want met voeten die de ene jichtaanval na de andere te verduren hebben zou hij willen dat ie vleugels kreeg.

Aan die zere voeten wordt sinds twee weken wat gedaan door nieuw aangemeten zooltjes, goede schoenen en de medisch pedicure. En hoewel hij van harte om de dag boodschappen deed is die structuur op de schop gegaan door te experimenteren met de E-bezorgservice van Picnic. Getipt door mijn Buuf heb ik me aangemeld. Allebei om die reden al 5 euro korting op de bestelling. Maar voor het zover is heb ik anderhalve week wachttijd, er zijn 48 wachtenden voor me. Het levert me 5 ‘wachtverzachters’ op, producten die ik om de dag mag kiezen uit drie opties. En los van de gratis boodschappen, de korting en het gratis bezorgen valt de kassabon ook nog euro’s lager uit.

Dit bedrijf heeft geen fysieke winkel, rekent geen bezorgkosten, rijdt met een E-wagentje en slooft zich nog ouderwets uit om de klant zich koning te laten voelen. ‘Ouderwets’ is een groot compliment, omdat ze zich daarmee werkelijk onderscheiden. En dat doen ze dan op een nieuwerwetse manier: je kunt alleen met een app de bestellingen plaatsen. En dat betekent dat je behalve over een smartphone ook over een mailadres en internetbankieren moet beschikken.

Wat extra opdrachten, de eerste succesjes op de veilingsite en besparing op boodschappen: op alle fronten merken we verlichting voor onze getergde portemonnee. Als geen ander weten we dat geld niet zaligmakend is. Toch verhoogt het zeer de feestvreugde om weer eens een terrasje te kunnen pakken, of een al zo lang uitgestelde aanschaf af te strepen. En wat is het een verademing, de upgrade van mijn werkplek met een zit-sta-bureau, goede bureaustoel en praktische kast! We hebben er patent op dat er van alles tegelijk passeert. Dus Lief zet alle spullen in mijn werkkamer in elkaar, terwijl ik met de laptop aan de eettafel deadlines bezweer. Het lukt en twee dagen later ruim ik op en in. Er zal nog een tweede slag overheen moeten, maar alle spullen liggen nu op de plek waar ze horen.

De smalle gang in ons 100 jaar oude pandje kreunt onder de bergen karton. Enerzijds bestellen we verpakkingsmateriaal om de schilderijen veilig bij de kopers te bezorgen en anderzijds schaffen we zaken aan die in enorme dozen worden afgeleverd. Maar we worden er toch steeds handiger in.

Behalve het gezoem van de drukte en de opwinding van de laatste weken valt me nog iets op: er hangt iets van onbezorgdheid in de lucht. En natuurlijk doen de voeten van Lief dan niet minder zeer. En natuurlijk maak ik niet minder uren. Soms vallen mijn ogen net voor het journaal even dicht. En steeds vaker roep ik eerder dan middernacht dat het mooi genoeg was vandaag. We slapen als marmotten. Ik noem het onbezorgdheid, maar het is veel meer dan dat. We kunnen meer hebben en voelen letterlijk dat we ons uit de pittige jaren werken.

En daar krijg je – met of zonder een octaaf hoger – echt vleugels van.