402_Paarse krokodil

Twee maanden zit ze nu zonder huishoudelijke hulp. Het bemiddelingsbureau slaagt er maar niet in om een oplossing aan te reiken, maar desondanks wordt haar eigen bijdrage vrolijk per automatische incasso gevorderd.

“Mam, het is niet normaal hoor, dat je betaalt voor dienstverlening die níet geleverd wordt.” Ze dopt graag haar eigen boontjes en heeft verschillende keren gebeld zonder een steek verder te komen. Vlak voor het Paasweekend werd haar een invaller voor één keer aangeboden. Ze was net klaar met alles voor haar logé in orde te maken en bedankte voor het aanbod. Daarna bleef het stil. Ze belde nogmaals en gaf voorzichtig aan dat het toch wat vreemd was dat de eigen bijdrage doorliep. “Alleen in zeer bijzondere gevallen kan er sprake zijn van restitutie” was het antwoord. Ik vraag me hardop af wat er nog meer bijzonder moet zijn dan het niet leveren van dienstverlening en wel nota’s sturen.

“Het is mijn leeftijd Eer, ik heb er geen zin meer in om een briefje te schrijven”. “Maar ik heb dat wel mam, zin om een briefje te schrijven.” Ik neem de spullen mee naar huis om er rustig in te duiken. De volgende ochtend tref ik in mijn mailbox een nachtelijk berichtje van mijn moeder. Hoewel met haar verstand eens met mijn argumenten, wil ze toch nog een keer zelf bellen. Op donderdag hoort ze dat ze de dinsdag erna zal worden teruggebeld.

Het toeval wil dat we die dinsdag voor andere zaken samen op pad zijn. Om 16.00 uur zijn we thuis en blijkt er niet gebeld te zijn. We nemen zelf het initiatief. Op de luidspreekstand  leg ik uit dat mijn moeder gebeld zou worden. “Mijn collega moest helaas eerder weg en is er niet aan toe gekomen.” Kan gebeuren. Maar nu ik toch iemand aan de lijn heb, vraag ik op welke termijn mijn moeder een oplossing mag verwachten. Terloops informeer ook ik hoe die eigen bijdrage gestopt en gerestitueerd kan worden.

“Wij zijn een bemiddelingsbureau en hebben in deze regio te weinig mensen. Ik kan uw moeder dus geen toezegging doen. En die kosten kan zij terugvragen bij het C.A.K., de instantie die het incasseert.” Omdat er geen zicht is op een snelle oplossing zeg ik dat wij zelf ook andere wegen gaan bewandelen en bel met de zorgaanbieder waar mijn moeder vertrouwen in heeft om te informeren of die nog nieuwe cliënten aannemen. Dat doen ze.

Een alleraardigste dame legt uit dat mijn moeder wel eerst een verzoek tot overheveling moet indienen bij de afdeling WMO van haar gemeente om naar een andere zorgaanbieder over te kunnen stappen. Ze voegt eraan toe “Eerder kunnen wij geen afspraak met haar maken.” Ook het restitutieverzoek moet worden ingediend bij de WMO.

De paarse krokodil staat duidelijk in de deuropening als ik vraag waarom de al door de afdeling WMO 8 uur geïndiceerde huishoudelijke hulp per maand (met vrije keuze voor een zorgaanbieder) opnieuw langs de afdeling WMO moet. De aardige dame legt geduldig uit dat zij een andere werkwijze hebben dan de huidige zorgaanbieder en na een seintje van de WMO zelf een intakegesprek met mijn moeder willen afspreken om in overleg met haar te bepalen wat nodig is.

Op de avond na de dag waarop ik voor het eerst gebeld heb met de nieuwe zorgaanbieder meldt iemand zich aan als nieuwe hulp via de bemiddelingsorganisatie die al twee maanden nul op rekest geeft. Ik mail ze nog maar eens. En geef aan dat wij zelf andere wegen zouden verkennen en daar intussen de nodige stappen in hebben gezet. De volgende dag is er reactie op mijn mail en nadat ze eerst hun eigen pad schoongeveegd hebben over de rug van mijn moeder willen ze toch graag proberen er samen uit te komen. Wij bedanken voor de eer.

In de week erna krijg ik een lesje in de sociale kaart van de bv Nederland. Ik bel, mail, zet herinneringen in mijn agenda en app tussenstanden naar mijn moeder. In mijn ergernis brom ik dat de benaming Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) de lading niet dekt.

Er gaan drie terugbelverzoeken en een week overheen voordat het me op dinsdagmiddag om half 3 lukt om de mevrouw van de WMO persoonlijk aan de telefoon te krijgen. De casus is gelukkig wel genoteerd. Bijna jubelend zeg ik te hopen dat we dus nu vaart kunnen zetten achter een oplossing. Maar zo snel gaat dat niet. Ze moet de deur uit voor een huisbezoek en zegt mij toe te ‘proberen’ het eind van deze middag in orde te maken. Dat is dan ook de laatste kans, want niet eerder dan volgende week is ze weer bereikbaar. “En o ja, de restitutie zal maar over één maand plaatsvinden, want de huidige zorgaanbieder geeft aan dat erop 5 april nog huishoudelijke hulp bij uw moeder is geweest.” Ik heb geen zin meer om uit te leggen dat de hulp alleen persoonlijk kwam vertellen dat ze haar werk wegens een hernia per direct moest beëindigen.

En nu is het weekend. En oorverdovend stil gebleven.

De paarse krokodil is helaas nog springlevend.