406_Jongleren met tijd

De parelvrije weken zitten erop. Omgevlogen zijn ze. En eerlijk is eerlijk, ik heb me echt gewenteld in de late zaterdagavonden zonder laptop.  Precies één week had ik het niet zo in de gaten. Daarna ontdekte ik dat de tijd zich moeiteloos vult met andere zaken. Je kunt nog zo georganiseerd te werk gaan, sommige zaken passen niet in een schema.

Terugkijkend op een parelvrije maand zie ik dat er per week gemiddeld vier dagdelen zijn gevuld met andere zaken dan betaald werk. Wat hand- en spandiensten voor buren, een paar medische afspraken voor mijn Lief, een kaartje schrijven of bloemetje halen, even bellen om eens bij te praten, 8 keer naar de tandarts met mijn moeder voor een mondprojectje, huishouden, bestellingen en boodschappen en vier katten van hun rui af helpen. Om maar eens wat te noemen. Discipline is dan het toverwoord. Dat was – onder invloed van zomerse temperaturen – behalve noodzaak ook wel even wennen. Een vroege start met een kan water-met-citroen op het bureau en kort na de middag (als de zon over het huis heen komt) het rolluik dicht en mijn werkkamer uit. Zoveel als mogelijk in de middaguren op de fiets naar een klant of de deur uit voor een interview.

In de avonduren vaak nog aan de slag met de administratie voor het aanbod schilderijen van mijn Lief op de veilingsite. Maar de hoofdrol was voor het stroomschema tegen de wand achter mijn bureau: het vullen van een nieuwe website voor een gewaardeerde klant. Maar het lukte om alle ballen in de lucht te houden. Soms piepend en krakend. Bijvoorbeeld toen mijn printer het midden in de grote klus af liet weten. Dagenlang mailverkeer met de leverancier van de cartridges (en de printer) over wat er mis is met de kleuren. Blauw en groen overheersen elke foto. Uiteindelijk zit het euvel in een gele cartridge waar groene inkt uit komt. Ik krijg kosteloos een reiniging set toegezonden maar de klacht blijft. De serviceafdeling heeft ook te kampen met te weinig en niet ter zake kundig personeel en mijn lontje wordt na 10 berichten te kort om beleefd te blijven.

“Intussen ben ik moe van het steeds maar weer hetzelfde uitleggen. Ik ben tekstschrijver van beroep, dus ik ben gewend helder te communiceren en kan me gewoon niet voorstellen dat het na al het mailverkeer nog steeds zo is dat u denkt dat ik met huismerk werk en dat de ultieme poging tot herstel dus met het échte HP merk kan slagen. IK-HEB-AL-ECHTE-CARTRIDGES!!!!”.

Die kapitale letters zijn natuurlijk een zwaktebod, maar ik ben het meer dan beu. Ik meld dat ik elders een ander merk printer zal kopen en in het vervolg bij hen alleen nog kantoormaterialen zal bestellen. Als ze me nog érgens mee tegemoet willen komen, dan wil ik mijn voorraad échte cartridges kosteloos retourneren en mijn geld terug. Tot mijn verwondering lukt dat. Binnen twee mailtjes is het geregeld en 5 dagen later staat het geld op mijn rekening. Case closed. Mijn anderhalf jaar jonge printer wordt zonder pardon afgevoerd en maakt plaats voor een ander merk. De rust keert weer.

Langzaamaan merk ik dat de vakantieperiode echt is aangebroken. Het mailverkeer droogt op, de zomerstop zorgt voor minder werk. Voor het eerst in jaren ben ik er blij mee, omdat het tijd en aandacht voor een paar grote klussen genereert. Lang geleden deed ik vier jaar avondstudie naast een fulltime baan met reistijd. Na de diploma’s vroeg ik me af hoe ik dat had klaargespeeld, want de schoolavonden vulden zich moeiteloos met andere zaken.

De komende week rooster ik een paar dagen uit voor een midweek in en om eigen huis met schoondochter en kleinkinderen. In tweeënhalve dag zullen we bijpraten, taart en een tochtje maken en de 16^e verjaardag van onze kleinzoon vieren. Nee, we hebben geen ‘vakantie’, maar genieten in het kwadraat van het jongleren met tijd!
En dat is – in de nabeschouwing op deze parelvrije maand –  niets meer of minder dan de story of my life…