411_Op herhaling

In maart doen we de aanbetaling voor onze stip op de horizon; het vriendinnenweekend in september 2022.
Vorig jaar, na het uitbundig stilstaan bij mijn verse kroonjaar, ontstond onder mijn vriendinnen spontaan het plan voor een herhaling. En ineens is het dan zover: Ann – mijn Limburgse vriendin – stuurt enkele weken voor het weekend een originele uitnodiging met een plan en een voorzet voor de taakverdeling.

Ik heb een prachtige accommodatie geboekt voor onze driedaagse op slechts 10 minuten rijden én een pontje afstand van haar huis.  Vrijdagmiddag kunnen we daar om 15.00 uur onze intrede nemen, de boodschappen worden ter plaatse bezorgd en daarna wacht er Limburgse vlaai en een Indisch buffet dat door haar schoonzus is bereid. Onze groepsapp begint warm te draaien en de voorpret hangt er als een roze wolk boven.

In het afgelopen jaar ben ik twee maten slanker geworden en het was toch een wonderlijke ervaring om een maand eerder eindelijk het fotoboekje van vorig jaar van de persen te zien rollen. Ik neem het als toegift mee.

Voor de gastvrouw verzinnen we ieder voor zich een origineel presentje om mee te nemen. Daarvoor betrekt mijn vriendin uit Delden me in haar plannen, want ze reist het eerste deel van de reis met de trein. Ze weet dat Ann een aantal paspoppen in en om het huis heeft en die regelmatig van de meest extravagante en originele outfits voorziet. Zo zit er één tegenwoordig op een schommelbank in de tuin nadat haar bootje door de januaristorm schipbreuk heeft geleden. Er zit er één in het bad-dat-toch-nooit-gebruikt-wordt en er staan een paar dames in de woonkamer. Voor Ann is het een volstrekt normale hobby, maar wie er voor de eerste keer binnenstapt weet niet waar te kijken. Begin van het jaar logeerde ik er een paar dagen en had ze de dierenarts nodig aan huis. Ze kent hem goed, maar alle contacten hebben zich in de praktijk voorgedaan. Als de bel gaat zit ik in de kamer op de bank. Ze laat de man binnen en hij groet mij, draait gelijk zijn hoofd naar links omdat hij in zijn ooghoek gestaltes ontwaart en geeft een beleefd knikje in die richting. Ondanks de treurige aanleiding voor zijn bezoek schoten we alle drie in de lach, toen hij ontdekte dat hij de etalagepoppen gegroet had. “Dit is echt een Aladin-huis” zei hij, nog na-grinnikend. Maar goed, ik dwaal af.

Vriendin uit Delden vraagt me of een jurk die zij twee decennia geleden voor een heel speciaal feest heeft aangeschaft, iets voor de collectie van Ann is. “Dat denk ik zeker, ze zal er stil van worden denk ik. Maar waarom doe je ‘m weg?” “Ik ben 72 geworden, heb er prachtige herinneringen aan maar op mijn leeftijd moet je ook een keer gaan opruimen en dit lijkt me dan een hele mooie bestemming”.

“Op-mijn-leeftijd?” echo ik. Lieve schat, Ann is  maar 1 jaar jonger dan jij! ‘Maar die is nog niet aan opruimen toe’. Tja, daar is niets tegenin te brengen. We spreken af dat de jurk naar mij gestuurd wordt en ik de doos mee laat liften.

Zelf vertrek ik een dag eerder naar Limburg om waar nodig Ann nog wat te assisteren met de laatste voorbereidingen. Het is thuis nog even aanpoten om mijn werk echt even een aantal dagen achter me te laten. Twee dagen voor vertrek komt op de groepsapp de verdrietige afmelding van mijn Rotterdamse vriendin. Een zeer pijnlijke en uiterst besmettelijke gordelroos-diagnose gooit roet in het eten. Vriendin uit Delft regelt per omgaande een troost-boeket en ik stuur mijn fotoboekje-toegift bij wijze van primeur alvast naar Rotterdam, met de belofte dat we haar – waar we maar kunnen – zullen laten meegenieten.

Donderdagmiddag om half vier druk ik na een rit van twee uur op de bel. Het duurt even, maar ik heb geen idee waar ze vandaan moet komen en het is een groot huis. Dan zwaait de deur open. “Ja hoor ‘ns, ik zat op de wc” giechelt ze, terwijl ze haar broek nog dichtknoopt. “Het zal ook eens normaal gaan hier als ik arriveer” schater ik. De toon is gezet. ’s Avonds om 23.00 uur beginnen we met schuiven van de huisraad om het buffet de volgende ochtend na het ophalen gelijk klaar te kunnen zetten. Om half 2 ’s nachts liggen we in bed.

De vrijdagochtend vliegt om, maar alles is op tijd voor elkaar en ik ben op het landgoed als de anderen arriveren. Vrijdagmiddag zijn we geïnstalleerd en de koelkasten zijn gevuld als we om half 5 bij Ann arriveren. Het wordt een bonte avond. Alle cadeautjes zijn met zorg uitgekozen en het verhaal van de jurk kan eindelijk in alle kleuren gedeeld worden. Bij wijze van rituele overdracht wordt de etalagepop in haar prachtige outfit gehesen door de gulle geefster en haar bijna-leeftijdgenote.

Zaterdagmiddag moet het oorspronkelijke programma – op een e-scooter een prachtige route rijden – door hevige regenval wijken voor een binnen-activiteit. ’s Avonds verzorgt Hilversum een heerlijke maaltijd die we in een soort lodge op het park aan een lange tafel nuttigen met een goed glas wijn en uitzicht op het kampvuur dat elke avond wordt aangestoken voor onze huisjes. De pot marshmallows die ernaast staat ‘voor de kinderen’ wordt geplunderd door een – om haar reputatie geen geweld aan te doen – niet nader te duiden vriendin;-).

Zondag aan eind van de ochtend nemen we afscheid van Ann met een lunch bij haar thuis. We bellen met Rotterdam en zeggen dat we er geen jaar mee wachten om op herhaling te gaan. Op de terugweg – met een halve vlaai als Limburgse toegift voor het thuisfront – geniet ik na van de sfeer, alle gesprekken en gezelligheid. De 250 foto’s en 6 filmpjes die we in de loop van de week erna met elkaar delen vertellen het verhaal van een heerlijk weekend vol vriendschap, liefde en aandacht voor elkaar.