419_Negentig
Lieve mam,
Het plan om vandaag in deze kring jouw kroonjaar te vieren ontstond al een paar maanden geleden. Omdat je nooit weet welke streken het leven met je uit kan halen was je voorzichtig. Het moest eerst maar eens januari worden.
De afgelopen weken waren voor mij óók bijzonder. Immers, nu ik op een kwartier reisafstand van je woon zit ik voor het eerst in vele jaren op de eerste rang. We genieten daar allebei van. Oude en nieuwe verhalen worden onderbroken door plotseling opkomende ‘o ja-voor-ik-het-vergeet-gedachten’ in een tempo dat voor buitenstaanders onnavolgbaar moet zijn. Samen kunnen we er vooral hartelijk om lachen.
Ik luister naar je verhalen, zie hoe je agenda zich vult met allerlei leuke afspraakjes en help je met het maken van de uitnodigingen. Zoals we gewend zijn heb je alles tot in de puntjes voorbereid en doordacht. De enveloppen liggen geschreven klaar, postzegels erop. Wat dat betreft kan jouw geuzennaam “hoofdbureau” niet treffender de lading dekken. Ik word tegenwoordig door mijn Broertje aangeduid als de ‘mini-regie’. Om maar te schetsen hoe de hazen lopen….;-)
Je krijgt de smaak te pakken. We gaan samen kleding shoppen in Goes. Je bent maanden zuinig geweest en investeert in een paar draagbare aanvullingen om weer combinaties mee te maken. Ik ben uit hetzelfde hout gesneden en eraan gewend, maar aan de reactie van de verkoopsters zie ik dat je toch echt een bijna jaloersmakende uitzondering bent geworden. “Op háár leeftijd (die ze ‘toevallig’ weten) nog zo kwiek, geïnteresseerd en verzorgd, zonder rollator, ge-wel-dig hoor! En een feest geven, gelijk heeft ze!”
Eenmaal thuis met de buit komt er in een tempo dat ook al niet bij je leeftijd past een aantal mogelijke combinaties uit de kast. Je verzint ad hoc een nieuwe uitdaging. “Maar ja, welke trek ik aan straks?” grinnik je. Op het bed liggen de broeken, met een grote zwaai gedropt tussen de blouses, een paar jasjes, een vest en de shawls. In het gemiddelde mix & match kledingrek zou het niet misstaan.
We komen er die dag niet uit en dat hoeft ook niet, je hebt nog weken de tijd om je keuze te maken. Dat je die tijd goed benut, hoor ik als ik tussen allerlei gezellige afspraakjes in je agenda nog een paar keer langs waai voor koffie.
‘Eigenlijk heb ik het liefst mijn vest aan.’
Waarom mam?
‘Nou, met zo’n jasje ben ik ineens zo’n gewoon oud mens.’
Nu is het mijn beurt om te grinniken. ‘Ja hoor, met je panterschoenen en je hippe broek ben je écht oud! Maar weet je, kijk gewoon op de dag zelf waar je hoofd naar staat mam. Alles wat in je kast hangt is leuk en oké. Maar de ene dag is de andere niet.’
Hoe waar die uitspraak is bleek helaas deze week…nog maar drie dagen geleden kwam er aan je bijna 65-jarige vriendschap met hartsvriendin Siny niet onverwacht maar toch abrupt een einde. Voor haar een verlossing en een gedroomd afscheid na een fijn en voltooid leven, maar een enorm gemis, vandaag voor jou in het bijzonder.
Je vroeg je hardop af of je de festiviteiten vandaag wel door zou laten gaan. Gelukkig won de ratio het. “Ja, mijn hoofd staat er niet zo naar nu, maar ja joh, wanneer zal het weer gebeuren dat ik de hele club bij elkaar heb?” . Mijn antwoord zou een open deur zijn.
Dus we zijn hier. Voor jou. En van harte. Het was een goed besluit om deze heuglijke dag door te laten gaan, in de vaste overtuiging dat Siny erop gestaan zou hebben. Een leven lang zijn onze families met elkaar verweven.
Ik zei het al, gelukkig won de ratio het. Vandaag kan ik bij leven nog eens vertellen hoe waardevol het voor mij |ons is om in deze levensfase zo dichtbij te wonen dat we over en weer echt wat aan elkaar hebben. Oud worden is een kwestie van geluk hebben. Maar LEUK oud worden is toch echt een werkwoord. Wij, mijn twee broers en ik, houden nauwlettend in de gaten hoe je dat doet. Als een familierecept dat we graag willen bereiden mochten we zelf het geluk hebben onder jouw omstandigheden zover te komen. Je slaagt erin om – ook als het leven je tegenwind geeft – er toch wat van te blijven maken. Voor jezelf én voor een grote kring om je heen. Dat is kostbaar en dierbaar.
Jouw lange leven draagt een schat aan dierbare, vrolijke, liefdevolle herinneringen. 90 jaar worden is hoe dan ook reden om dat leven te vieren, mét dierbare herinneringen aan hen die er niet meer zijn.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!