283_”PS”

Het begint met een goed idee. En een directeur die haar de creatieve ruimte geeft om dat idee wat uit te lijnen. Als daarna een collega mijn naam uit het klantenbestand tevoorschijn tovert en de directeur de telefoon pakt, is dat het startsein voor een heus project. Het kan verkeren.

Renate is grafisch vormgever bij Multicopy. Het jubileumjaar 2019 voor de vestigingen Almere en Lelystad lijkt haar de ultieme aanleiding om een magazine uit te geven. ‘Van klanten, voor klanten. En – natuurlijk – ook om aspirant-klanten te laten zien wat er allemaal mogelijk is om het midden- en kleinbedrijf goed voor de dag te laten komen.’

Multicopy is een wereldwijde franchiseorganisatie. Naast de vele voordelen is er één minpuntje. De bedrijfsnaam. Die suggereert een eenzijdigheid die – tenminste bij deze vestigingen – al decennialang niet meer de creatieve lading dekt. Maar hoe breng je dat in een vorm die bij je identiteit past onder de aandacht van je doelgroep? Juist, door klanten aan het woord te laten.

Renate en ik spreken af om samen kennis te maken en de verwachtingen over en weer te delen. Ik weet dan nog niets van haar twijfels of het allemaal wel zo’n goed idee is, zo’n magazine. Wat ze zich nu weer op haar hals heeft gehaald, of ze het niet al druk genoeg heeft. Is het wel interessant genoeg voor de lezers. Wie zou er op die interviews zitten te wachten. En eh … lézen mensen eigenlijk nog wel?

Een uurtje later vertrek ik met een lijstje namen van bedrijven waar ik mee ga afspreken. Renate zorgt voor de toestemming en mijn introductie bij de klant, de rest doe ik zelf. Per interview worden twee pagina’s in het magazine ingeruimd. Er zit een week tussen onze kennismaking en mijn eerste van zes interviews. Drie bedrijven in Almere, drie in Lelystad. Ik ken er één, van naam dan. Voordat het gesprek plaatsvindt, zorg ik dat er wat vragen gemaild zijn, niet iedereen is immers gewend om een interview te geven.

Hoewel niet onervaren in het interviewen, ben ik in alle gesprekken weer verrast door de openheid, onbevangenheid en de passie die op tafel komt. Mijn gesprekspartners kennen alleen mijn naam. Hebben nog nooit een letter van mijn hand gelezen. Maar wat ís het een feest geworden, dit project.

Met prachtige ontmoetingen. Een bonte verzameling verhalen over ondernemerschap, samenwerken, pionieren en soms afzien. Met een bijvangst waar ik als blogger parels van verhalen van kan rijgen. Zo weet ik na mijn ontmoeting met de frêle Martine dat haar competenties die ze bij het kickboksen nodig heeft, haar óók een enorme dienst hebben bewezen op het soms hobbelige ondernemerspad. Doorzetten, fair play en kunnen incasseren, om er maar een paar te noemen. Ze past ze dagelijks toe.

Maar wat zóu ik ook graag aan die grote Italiaanse tafel aanschuiven bij Roy en als dank voor de uitnodiging een pondje vette vis meenemen omdat hij de jaarlijkse haringparty van de grondleggers van Multicopy Lelystad zo mist.

En – ik kan het niet zonder lachen zeggen – sinds mijn afspraak bij Edwin kan ik nooit meer langs een waterput-deksel lopen zonder aan hem te denken … Collega’s (twee generaties jonger dan ik) hebben daar een app-groep waar het hele jaar door foto’s van waterput-deksels-met-voeten gedeeld worden onder de quote ‘Raad eens waar ik ben?!’. Om van te smelten …

Zomaar drie mensen, drie bedrijven, die elkaar niet kennen, maar verbonden zijn met mijn opdrachtgever. En nu ook met mij. De zes ‘portretten-in-tekst’ zijn stuk voor stuk goedgekeurd voor plaatsing in het magazine. Van harte goedgekeurd zelfs. Als tekstschrijver is dat een beloning om in te lijsten.

Een van de laatste dagen van het jaar treffen we elkaar voor de tweede keer, Renate en ik. Om de laatste hand te leggen aan het magazine dat in januari 2019 van de persen zal rollen. Bij een kop koffie blikken we terug op een intensief project. ‘Naar je uitwerking van het eerste interview was ik heel nieuwsgierig’ zegt ze. Om niet te zeggen dat haar muizenissen haar nog in de greep hadden. Mijn enthousiasme blijkt het hare te hebben aangemoedigd en versterkt.

Toch moet de uitsmijter dan nog komen. ‘Weet je, ik ben heel visueel ingesteld, houd niet zo van lezen. En ik had er eigenlijk ook geen tijd voor deze weken. Maar zoals jij schrijft zit ik er gewoon bij aan tafel! Na het eerste interview wist ik dat het met de rest ook goed zou komen. Het resultaat is écht een magazine om niet te missen!’.

We verschillen, Renate en ik. Misschien wel als dag en nacht. Introvert versus extravert. Maar wie goed kijkt, ziet twee op elkaar ingespeelde creatievelingen, ieder met hun eigen specialisme en talent. Een talent dat dat van de ander aanjaagt.

Het magazine is klaar. In de komende week zal de verspreiding uitgerold worden. Achterin prijkt mijn naam in het colofon. Ik teken voor alle interviews en de eindredactie. Als hommage aan de samenwerking met Renate is deze Parel opgenomen, geflankeerd door mijn paginagrote advertentie met de quote ‘Vergeten dat je niet van lezen houdt, dat is de kracht van een goed verhaal’.

Drie keer raden hoe die quote geboren werd…