309_Blij dat je hier bent…

Zaterdag rolt er een appje binnen: ‘Speciaal angebot. Maandagmiddag 6 januari lopen met Broertje’. De invloed van zijn Duitse Camino-vriendin. En hoewel mijn conditie nog een flinke boost moet hebben is het een te leuk voorstel om te passen.

‘Leuk, welke afstand denk je?’ app ik per omgaande.  ‘8Heen, 8Terug’. Oef. In geen vier maanden heb ik meer dan boodschappen lopend gedaan en in de zomer heb ik voor het laatst een wandeltocht van 10 kilometer – onder hoogzomerse temperaturen, dat wel – gedaan.

Broertje heeft – om maar even mijn punt te maken – dit jaar op basis van ervaringscijfers zijn voornemen op 200 kilometer per maand gezet. Per m-a-a-n-d….

Mijn conditie zal er dit jaar aan moeten geloven, want al mijn excuses zijn verdampt. Deze maandagmiddag is het uitgelezen weer. Het is helder, er is niet teveel wind en met rond de elf graden is het voor januari ronduit zacht. Ik neem mijn nordic walking stokken mee, daarmee kan ik mezelf ook zonder teveel conditie waarschijnlijk 6 kilometer per uur verplaatsen.

Broertje parkeert op de boulevard van Vlissingen. Pas bij de duinen van Dishoek gaat zijn trackrecord aan. ‘Zoutelande ligt daar’ wijst hij. Zie je ‘t? Dat is ongeveer 8 kilometer’. Er ontsnapt me een zuchtje.  

Blǿf heeft Zoutelande ook voor niet-Zeeuwen op de kaart gezet. Het refrein in mijn hoofd begeleidt mij het eerste duin op.

‘En dan zitten we hier in het oude strandhuis

wat je vertelt houdt me nuchter en warm

boven m’n hoofd zie ik de grijze wolken

ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier bent

We verzuipen onszelf in de drank van je vader

ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier bent’

De eerste kilometer heb ik het druk met mezelf. Ritme te pakken krijgen, indrukken opdoen van deze geweldige nieuwe omgeving en de omstandigheden die het mogelijk maken om op een eigen verkozen dag en tijd een wandeling met mijn Broertje te maken. Hij heeft conditie genoeg en bovendien veel te vertellen en te gidsen. Ik geniet met volle teugen en probeer de verzuring in mijn beenspieren te negeren. Broertje geeft regelmatig staccato orders en aanwijzingen.  ‘Kleine stappen nemen op de trap’. ‘Jij ‘klapt’ met je voeten als je naar beneden loopt!’.

Ik zie er wel de humor van in. ‘Ja joh, ik heb platvoeten, dat weet je toch? Moeilijk om dan anders naar beneden te lopen!’.’Ik ook’ zegt hij zonder al teveel omhaal. Zelfde dna.

Bij iedere kilometer roept de Duitse trackrecord-mevrouw luid en duidelijk (waarom praten Duitsers altijd zo hard dat de ganse omgeving mee kan genieten?!) hoe lang we erover gedaan hebben. Alsof ik dat wil wéten! Na ruim 6 kilometer weet ik zeker dat Zoutelande nog een paar trainingsrondjes vraagt. We strijken neer voor een kop thee en een alcoholvrij biertje en besluiten terug te lopen naar de boulevard.

Bijna 13 kilometer, niet slecht. Als Broertje na de koffie op huis aan gaat pak ik een voetenbad, smeer alle opkomende protesten in mijn spieren lekker weg en doe net voor het eten nog een powernapje. De volgende drie (!) dagen kreun ik zodra ik tien minuten gezeten heb en weer in beweging wil komen. Bovendien heb ik mijn tweede verkoudheid te pakken. Echt niets meer gewend. Tussen de strepsils, thee met honing, paracetamol en zakdoeken neem ik me voor mijn voeten beter af te wikkelen, want lopen in de vlakke Flevopolder is echt andere koek dan in de duinen hier….

Tweehonderd kilometer per maand verwacht ik niet te gaan lopen Broertje. Eerst maar eens conditie opbouwen. Maar Zoutelande gaan we halen. En om met Blǿf te spreken….ik ben blij dat je hier bent.