357_Thuis

‘Het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen’. In de jubileumuitzending van Verborgen Verleden (NTR) zit deze quote van de Deense filosoof Kierkegaard.

‘Ik denk de middelste, van Henk S. Daar meen ik jouw schrijfstijl in te herkennen. Meteen aan het begin pakkend en je ontlokt hem de mooie radijsjes uitspraak’. Mijn mond trekt in een krul. Sommige mensen praten in quotes, vaak zonder het zelf te beseffen. Voor mijn bijbaan schrijf ik af en toe één van de drie portretjes op de themapagina van de krant. Daar staat – in tegenstelling tot de redactionele bijdragen – mijn naam niet bij vermeld. Deze week vroeg ik drie ParelZoekers of ze konden raden welk portretje van mijn hand kwam. Alle drie bingo. Ik ervaar dat als iets dat het midden houdt tussen trots en verwondering, omdat ik me tot dat moment niet bewust was dat mijn signatuur dus ook in neutrale teksten zit.

Een oud-collega uit het Westen verblijft een paar dagen in een studio van haar broer en spontaan besluiten we bij te praten tijdens een stevige wandeling. Ze leest mijn Parels en is dus aardig op de hoogte over de dingen die mij bezighouden. Dat is het lot van een schrijver…het blijft eenrichtingverkeer en ik ben zeer benieuwd hoe het haar nu vergaat.

Ik parkeer ergens waar ik langer dan anderhalf uur mag staan loop naar de afgesproken plek in Zoutelande. Ze is niets veranderd. Wonderlijk hoeveel informatie blijkbaar onder de oppervlakte in je brein ligt, want het lijkt alsof we elkaar gisteren nog bij de koffieautomaat tegen zijn gekomen. Toch zag ik haar vijf jaar geleden voor het laatst en wat is er sindsdien veel gebeurd.

We besluiten over het strand richting Dishoek te lopen en terug via de duinen. De twee eindeloos lange op- en afgangen benemen me de adem. Het ritme en de cadans waarmee zij de trappen neemt verraden dat ze dit vaker doet dan ik.

Subtiel registreer ik dat ze nog niet de kleinste hapering in haar verhaal heeft. Het enige dat mij ontsnapt tijdens mijn adem in – adem uit…pffffff is ‘Even mijn ademhaling regelen’. Conditioneel is het duidelijk nog winter in mijn lijf.

Eenmaal boven is dat snel vergeten als we in de zon op een bank genieten van de heldere dag, een spectaculair uitzicht over het water en de meegenomen krentenbol. Zo’n anders-dan-anders dag doet me goed. We praten bij aan de hand van terugblikken op – al dan niet gedwongen – keuzes en wat dat in het nu heeft opgeleverd. Het werkt louterend. De frustratie is eraf, de pijn eruit en de nieuwe toekomst krijgt weer vorm.

Terug lopen we door de duinen en dat levert een lesje historie op. ‘Ken je de Zeeuwse ankers van de * Atlantikwall? vraagt ze, wijzend naar de paarsgewijs opgestelde kniehoge stenen die me nog het meest aan Toblerone-chocolade doen denken.  ‘Aangelegd door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog om geallieerden te belemmeren met tanks via de duinen het land in te trekken’.

Terwijl oude en nieuwe verhalen zich aaneen rijgen spotten we een landingsplaats voor het zeilvliegen en een bunker waar in het seizoen op gezette tijden rondgekeken kan worden. Aan tien kilometer hebben we niet genoeg. Alle horeca is helaas nog verbannen uit het straatbeeld, dus we lunchen in de studio. Aan het eind van de middag loopt ze mee in de richting van de parkeerplaats. Ze gaat nog een rondje lopen. Een uurtje later stuurt ze een foto van een portie kibbeling met ondertitel ‘Toch naar Westkapelle gelopen, naar mijn favoriete vistaria. Nu nog even teruglopen met de zakkende zon. Zo mooi’.

Zomaar twee vrouwen, die ooit bij dezelfde werkgever een baan hadden, treffen elkaar tijdens de lockdown op Zeeuwse bodem. Voor de een is het haar thuis, de ander is er thuis.

* Meer lezen over de Atlantikwall? www.zeeuwseankers.nl