361_Even Geduld

Het is even wennen om te lezen dat ‘de overheid’ mijn ziekte of aandoening heeft gedefinieerd als medisch hoog risico, waardoor ik (59 jaar) in aanmerking kom voor vaccinatie met het Moderna vaccin. Ik ben namelijk al twaalf jaar ‘schoon’.

Eenmaal per jaar ga ik wat ik noem ‘mijn geruststelling’ halen in het ziekenhuis in Hilversum. In 2009 was dat vooral de plek waar ik – na een zoektocht van het kastje naar de muur gestuurd te zijn – uiteindelijk grondig werd bekeken en gediagnostiseerd. De plek waar een biopt uitwees dat er een laaggradig non-hodgkinlymfoom genesteld was onder mijn oksel en onder mijn sleutelbeen. De plek waar ik bijna jubelde dat mijn klachten dus wél een naam hadden. En ik te weten kwam dat ik er dankzij ongelooflijk veel onderzoek met 33 bestralingen vanaf zou komen. En zo geschiedde.

Nog dagelijks herinneren de inktblauwe, onoplosbare puntjes op mijn huid het bestralingsgebied. Ik heb – met vloeken en zuchten – genoegen moeten nemen met het nooit meer onbezorgd zijn. Met dat ik de overgang in gekatapulteerd werd en de kilo’s – ook zonder coronavirus – mij de jaren erna niet meer wilden verlaten. Maar behalve die naar verhouding kleine ergernissen vier ik mijn leven zo uitbundig mogelijk. En heb het ‘schoon zijn’ omarmd. Er zijn steeds meer dagen dat ik het ‘vergeet’.

De overheid vergeet het in elk geval niet. De overheid vindt dat ik door mijn jaarcheck in dit ziekenhuis behoor tot de ‘medisch hoog risicogroep’. De uitnodiging brengt me bijna het schaamrood op de wangen, want er zijn echt mensen die ik het meer zou gunnen en die het vooral harder nodig hebben. Maar zo werkt het niet in ons land. De twee prikken zullen binnen vier weken na elkaar gezet worden. De eventuele verschijnselen erna laten – vanwege mijn ervaring met de griepprik – de moed in mijn schoenen zakken. De afspraak kan gemaakt worden in Hilversum. Degene die de brief heeft geprint weet vast niet waar Oost-Souburg ligt, want ieder weldenkend mens begrijpt dat je voor een prik waar je niet lekker van kunt worden geen 400 kilometer achter het stuur kruipt. Tweemaal in vier weken ook nog. In mijn naïviteit denk ik dan nog dat het vast om te zetten is naar een locatie dichter in de buurt.

Maandag bel ik met het algemene telefoonnummer in de brief van het ziekenhuis. Ik leg uit dat ik verhuisd ben en graag in mijn eigen regio een afspraak wil maken. Ik krijg een telefoonnummer van de landelijke ‘Moderna-lijn’. De jongeman die ik daar na 17 minuten wachttijd aan de lijn krijg moet het navragen. ‘Belt u maar met uw huisarts, die weet in uw omgeving de weg.’ Het bandje bij de huisarts laat me weten dat de praktijk door onverwachte omstandigheden vandaag dicht is. Gevalletje corona, zal donderdag blijken. Voor de maandag eindigt mijn telefoontocht onverrichterzake na een uur.

Donderdag pak ik de draad weer op. Om 10.00 uur vang ik bot bij de assistente van de huisarts. Mijn ziekenhuisbrief met vragenformulier en uitleg van het RIVM is hier niets waard. ‘Wij hebben geen vaccins en zijn volledig aangewezen op het RIVM. We weten niet wat we krijgen, wanneer we het krijgen. Belt u toch maar naar Hilversum’. Dat doe ik, voor de tweede keer deze week. Na het keuzemenu beland ik bij de bloedafnamepoli, die me doorverbind naar het afsprakenbureau waar één medewerkster – koud ingewerkt – na twee muziekjes zegt het ook niet te weten. Ik kan beter even met mijn huisarts bellen. Dat schiet lekker op;-).

Dwars door alle muziekjes heen heb ik me bedacht dat in Zeeland vast ook (ex) kankerpatiënten gevaccineerd zullen worden. Laat ik eens bellen met het Radiologisch instituut in Vlissingen. Die vaccineren niet. Maar geven wel het nummer van de GGD corona vaccinatielijn in Zeeland.

Vol goede moed bel ik met mijn draadloze thuistelefoon. Het zou toch jammer zijn als ik de man van het mobiliteitscentrum (Parel 360) zou mislopen. Twintig minuten lang hoor ik ‘Uw positie in de wachtrij is 9-8-7-… ‘Please hold the line’. Geen idee waarom dat in het Engels moet. Dan verraadt het miezerige geluid in mijn oor dat de batterij van de handtelefoon leeg is. Grommend pak ik mijn mobiele telefoon en bel opnieuw: het is 11.15 uur en na de volgende 22 wachtminuten zijn er nog 5 wachtenden voor me.

Net als ik denk dat het niet erger kan en – om íets te doen met mijn ergernis – foto’s maak van de onverbiddelijk weggetikte wachttijd van één uur en 11 minuten wordt de lijn verbroken. Er drukt vast iemand die nog niet goed is ingewerkt – oeps – op het verkeerde knopje. De stoom komt uit mijn oren.

De terriër in mij komt boven en ik vind op de website van de GGD Zeeland behalve een nieuw telefoonnummer ook een priklocatie op 10 minuten van mijn voordeur. Ik kan op de fiets! Het is kwart over één, maar ik vergeet dat ik al meer dan drie uur bezig ben, want de oplossing is nu binnen handbereik. Weer een menu met 5 keuzes. Ik kies optie 1 en daarna 2…..corona vaccinatielijn Zeeland. Twee wachtenden later leg ik ultrakort uit dat ik verwacht hier dan toch eindelijk met mijn RIVM brief en ziekenhuiskwalificatie te kunnen afspreken.

Ik ga in de wacht. Bijzondere situatie, navraag noodzakelijk. En dan is er ‘helaas geen goed nieuws’. Ze mogen niet afspreken. De vaccinatie is locatie gebonden, ik kan alleen in Hilversum terecht.

Voordat de tranen over mijn wangen rollen leg ik neer. In de waterval zit alles: mijn geduld, mijn beleefdheid, zelfs na vier uur en 15 minuten wachten. De weg die ik me heb moeten banen door een labyrint van ondoorzichtigheid en onkunde. De telefooncirkels, bemoeinummers, onbewust onbekwame regisseurs van het vaccinatieplan. Mijn telefoon met lege batterijen. En dan – met ongewilde definiëring dat ik tot een medisch hoog risicogroep behoor – géén afspraak hebben.

‘Mevrouw, wat is uw leeftijd?’ zei de laatste dame nog. ‘Dan bent u waarschijnlijk in mei bij uw eigen huisarts aan de beurt’. Ja, tegen die tijd is mijn hoge bloeddruk waarschijnlijk weer gezakt.