369_Het Speelbos

De nieuwe redacteur belt woensdag om half vijf met de vraag of ik nog deze week het thema groene speelpleinen in drie portretjes kan vatten voor de volgende editie. Ik heb een vierdaagse trip door omstandigheden een week opgeschort en kan zomaar ja zeggen.

Die avond ben ik bij de installatie van de eerste kinderburgemeester in de mooie raadsboerderij annex trouwzaal van de gemeente Borsele. De feestelijkheden zijn vanwege de pandemie vijf maanden opgeschort, maar ook zonder ambtsketen en ondertekend manifest heeft de 12-jarige Kris bepaald niet stilgezeten. Ze hebben er echt wat van gemaakt, ondanks alle beperkingen. Zo hebben alle fracties de moeite genomen om via een filmpje hun felicitaties over te brengen. En politiek zou geen politiek zijn als er niet een paar agendapunten slim in die vrolijke boodschap werden verpakt.

De jeugdige burgemeester – voor de gelegenheid gekleed in stemmig blauw boven zijn sneakers – zit op de moderne stoffen bank zonder rugleuning, zijn voeten zweven vertederend net boven de vloer.

Voordat ik naar huis ga lees ik het ondertekende manifest nog eens door:

  ‘We geven kinderen de ruimte en tijd om na te denken, hun mening te formuleren en hun verhaal te vertellen. We nemen kinderen serieus, luisteren met aandacht en daar waar het kan gaan we samen aan de slag.

Zo kunnen zij oefenen in de wereld waarin zij straks zelfstandig besluiten moeten nemen. Zo leren wij uit de eerste hand wat er speelt, werken we aan een positief preventief jeugdbeleid en een samenleving waarin volwassenen en kinderen leren met elkaar om te gaan, voor elkaar te zorgen, elkaar te respecteren en te waarderen.’

De volgende dag bel ik met één van de directeuren van de school in Vlissingen en leg uit dat het de bedoeling is om drie verschillende disciplines over het actuele onderwerp aan het woord te laten. We spreken af voor de vrijdagochtend. De directeur, een leerling en de conciërge zullen me – ieder vanuit hun eigen invalshoek – deelgenoot maken van hun ervaringen.

Is het momenteel erg in zwang om schoolpleinen te ‘vergroenen’, op deze school werd eind 2016 al een heus speelbos geopend. Lang daarvoor werd door de leerlingenraad geopperd om in het al bestaande openbare stukje bos naast de school een speeltoestel te plaatsen. De directeur is van het aanschouwelijk onderwijs en vertelt terwijl we erheen lopen dat het echt een behoorlijk traject is geweest om alle middelen bij elkaar te sparen. ‘Maar als je hier gaat staan en met de ogen van een kind kijkt, dan weet je wat je te doen staat’. Zijn enthousiasme is niet alleen aanstekelijk maar ook volkomen terecht. Over alles is nagedacht. Zo is er een buitenlokaal (hoe fijn in deze tijd!) in het bos, zijn er speeltoestellen. Zijn er simpele maar doeltreffende oplossingen om delen van het bos bij slecht weer af te sluiten en zijn de bomen waarin geklommen mag worden met een gele streep op toegestane hoogte gemarkeerd.

Sten, de leerling uit groep 7, is groot fan van het bos en mag me daar alles over vertellen. Als ik vraag wat hij het meest bijzonder vindt aan het bos krijg ik een onverwacht antwoord. “Ik kom er tot rust en je hoort de vogels en andere geluiden die ik op het schoolplein niet hoor”.

Tot slot spreek ik de conciërge, voor de kinderen Meester Etienne. Als ik zijn naam spel grinnikt hij ‘Mijn vrouw heet ook zo, je schrijft het hetzelfde maar je spreekt het anders uit’. Etienne zou zo uit een jongensboek kunnen komen. De geboren en getogen Vlissinger is een fanatiek zeiler die rustig drie maanden naar Portugal vertrok. Zijn verschijning en verteltrant verraden een avontuurlijk verleden. Zeven jaar geleden werd hij Meester Etienne en het vak heeft hem echt veroverd. “In dit vak kun je levenslang het verschil maken. Mijn vrouw werkt in de psychiatrie en zij merkt dagelijks dat heel veel problemen uiteindelijk te herleiden zijn tot ervaringen in de jeugd. Daar ben ik me op deze plek nog meer bewust van geworden. Dus als er eens een kind is dat niet goed in z’n vel steekt, dan gaan we naar het speelbos, sprokkelen hout, doen gekke proefjes en kunnen daarna weer verder. En het mooie is, het kost niks, maar ze vergeten het nooit meer!”.

Meester Etienne heeft geen manifest nodig. Als ik naar huis rijd weet ik dat me weer een worsteling wacht om die mooie verhalen in slechts 250 woorden te proppen. Want je gunt ieder kind toch een Meester Etienne en een directeur die nog steeds met kinderogen in een openbaar bos kan staan.