256_Zakelijk Flirten

Ze loopt in een wax-coat. De spijkerbroekbenen in laarzen gestoken, het lange haar samengebonden. Het zwarte teefje, een vage kruising met een labrador – draagt met verve haar speurhondentuig. Op de penning staat Pien. Ook dieren kunnen een naam krijgen die zó past dat je die tot in lengte van dagen onthoudt.

Zeventien jaar geleden heb ik een week in Frankrijk staan beeldhouwen. Na de lunch – steevast met een paar glazen wijn weggespoeld – zakte ik in een strandstoel van het soort waar ik vroeger ruzie mee kreeg omdat ik het houten frame met het gestreepte doek prompt de verkeerde kant open klapte. Eenmaal gezeten werd opstaan om meerdere redenen een uitdaging, want je ‘lag’ erin. Om nog maar te zwijgen van de 9 kilo zware kasteelkat die mij tot ultieme schommel had uitverkoren. ‘Picasso’. Ook zo’n naam om niet meer te vergeten.

Maar terug naar Pien. Ze is verpletterend leuk. Als ik haar naam hardop zeg, draait ze gelijk haar kop en kijkt me aan. Alsof ze wil zeggen ‘Present!’. De naam van haar begeleider heb ik niet goed verstaan. In mijn hoofd maak ik er ‘Van Pien’ van.

Maar mijn ontmoeting met Pien heeft een trieste aanleiding. Ze is nodig om te zoeken naar sporen van een jonge hond, in paniek uit het tuigje ontsnapt en sindsdien spoorloos. Die middag trekken wij met zijn drieën op. Pien, ‘Van Pien’ en ik vormen een team. Voor de ondersteuning bel ik de dierentolk waarvoor ik de website ook bijhoud. Het blijft niet bij dat ene telefoontje. Onderweg maken we ongemerkt wat nader kennis.

Ik ben onder de indruk van het speurwerk en het teamwork tussen begeleider, de hond en de dierentolk. Aan het eind van de middag wisselen we telefoonnummers uit. Maar ook al ben ik een hele middag met haar mee gelopen, het is me niet gelukt de naam van Pien’s begeleider te onthouden. Enigszins beschroomd hoor ik mezelf vragen ‘Eh, hoe is je naam ook alweer?’. ‘Angelique’. Ik noteer ‘Angelique van Pien’.

De volgende dag stuurt Angelique me bijtijds een appje. We zullen wat later in de ochtend bellen om de laatste ontwikkelingen door te spreken. Op haar profielfoto zie ik een totaal andere Angelique dan waarmee ik gisteren de hele middag ben opgetrokken. De vrouw op de foto draagt een glimmende cocktailjurk en de paardenstaart heeft plaatsgemaakt voor een weelderige haardos.

Ons telefoongesprek is de plezierige voortzetting van de dag ervoor. Het valt me op hoe gemakkelijk wij elkaar begrijpen, hoe snel en effectief onze communicatie is. Zowel gisteren als deze ochtend hangt er een energie in de lucht die me op een bepaalde manier zeer vertrouwd is.

Nu we ‘uit het veldwerk’ zijn is er gelegenheid nog even over andere zaken te praten. Met een lichte flirt naar Juf Ank (De Luizenmoeder, red.) zeg ik hoe bijzonder ik onze ontmoeting vind. ‘Doe je naast dit speurwerk nog iets anders, of is dit een volledige baan? informeer ik. Aan de andere kant volgt een vette lach, ik heb duidelijk iets raars gevraagd. ‘Vijftien jaar geleden heb ik ‘Zakelijk Flirten’ op de kaart gezet, gevolgd door de enige echte Universal Flirting Academy. Een paar keer per week sta ik op podia het bedrijfsleven uit te leggen dat zakelijk flirten niets met seks te maken heeft. Ik heb vier boeken geschreven en ben nu bezig de Chinese markt te verkennen. Samen met mijn partner Guido heb ik een budgethotel waar een huiselijke sfeer hangt omdat veel mensen die bijvoorbeeld in het Groene Hart werken maar te ver weg wonen hier maanden verblijven’.

Het duizelt me. Terwijl ik me afvraag ‘Hoe….H-O-E!?!’ ze dat klaarspeelt zegt ze doodleuk ‘Als ik al die dingen goed doe kan ik doen waar ik echt heel blij van wordt: in mijn wax-jas met mijn hond op pad om dit mooie werk te doen’.

Een paar muisklikken later zijn we ook in ons netwerk verbonden. Met het uitwisselen van onze digitale identiteit komt de ene verrassing na de andere tevoorschijn. Ook voor haar. Kunst, kralen, schrijven, dieren-met-een-rugzakje, veel energie, veel tegelijk oppakken en niet in een ‘vak’ te persen….niet zo gek dat die energie me vertrouwd voorkwam…het is een feest der herkenning.

‘Onze ontmoeting wás al bijzonder, maar het wordt alleen maar méér!’ appt ze tussendoor. Ik heb nog geen idee waar dit allemaal toe kan leiden, maar ik ben enorm onder de indruk. Dat twee mensen, ieder in een andere rol dan hun gebruikelijke, samen kunnen werken  en elkaar op waarde schatten. Zónder te weten van elkaars achtergronden. Verbinding zonder oordeel. Gelijkwaardig. Waardevol. Eensgezind. Vanuit het hart.

Angelique van ’t Riet is haar naam. Ik zal me vast weleens vergissen. Want voor mij blijft ze ‘Angelique van Pien’.