278_Schatgraven

Begin oktober lees ik in de Volkskrant onder de kop ‘Opruimen alsof je gaat verhuizen’ een aantal slimme trucs om – weer – blij te worden van je eigen huis. Kern van het advies is om al die klusjes die vooruitgeschoven zijn aan te pakken en ook echt af te strepen. Alsof je je huis te koop zet en er met vreemde ogen naar kijkt.

De koelkast is nogal royaal gevuld voor een onverwacht afspraakloos weekend. Ons bezoek heeft door totaal onvoorziene, ernstige omstandigheden laat afgezegd. Met een enkele reis afstand van honderd tot tweehonderdvijftig kilometer van alles wat ons lief en dierbaar is kopen we echt extra in als we aanloop krijgen. We kunnen dus een paar dagen vooruit.

Hoe jammer ook, het biedt nieuwe kansen. Vorige week heb ik mijn winteratelier weer in gebruik genomen. Dat klinkt alsof het een kwestie is van alleen mijn laptop en bureaustoel vanuit de serre verplaatsen, maar dat is een understatement. De huidige inrichting schiet qua werkplek tekort; het is drukker geworden en ik heb meer spullen nodig om mijn werk te doen. Als ik met Vriendin het dilemma bespreek zijn we er in een kwartier uit. Het wordt een wisseltruc: mijn bureau – in het voorjaar naar zolder verhuisd – moet naar beneden en de hoektafel en het eenpersoons slaapbankje moeten naar zolder. Het klaptafeltje is beneden helemaal overbodig als het bureau er weer staat.

Als ik dinsdagavond thuis kom zet ik mijn plan vast in de week bij Lief. Eén nacht om precies te zijn, want woensdag heb ik de tijd om het uit te voeren. Ik negeer zijn is-dat-nú-direct-nodig?!-blik.

Halverwege de woensdagmiddag staat alles – inclusief discussie over nut en noodzaak – op zijn plaats. We kunnen samen prima sjouwen maar hebben – zoals zoveel stellen – soms ook last van verschillend inzicht. Ja, ik weet dat de loveseat te lomp en te groot is voor mijn atelier. Toen ik haar uitzocht (een loveseat móet vrouwelijk zijn) was ze al wisselgeld op een lamp die ik niet zo mooi vond. Jaren geleden werd ze ‘overcompleet’ uit de woonkamer gebonjourd en heb ik haar liefdevol in mijn woman-cave opgenomen. Ik ben aan haar gehecht, voer het wekelijkse telefoongesprek met mijn moeder erop, hang erop uit, ze biedt haar schoot aan drie snorrende katten als ik er werk….dus neeeheee ze gaat er niet uit!… Als alles wat een stekker heeft ook weer functioneert en de draden weggewerkt zijn is het project voor mijn Lief klaar.

Maar vandaag krijg ik onverwacht tijd om me te verliezen in deel twee van het project: het herorganiseren van dossiers, onderhanden werk en opnieuw indelen van ordners. Voor dat inzicht moet er eerst overzicht zijn. Nog gehuld in huispak kieper ik alle postbakjes ondersteboven. De meest uiteenlopende – lees vergeten – zaken passeren de revue. Briefjes, rouwannonces, bewaarkaarten van feestelijke dagen, boekjes, bijzonder mailverkeer, kleine kantoormaterialen, ik stal alles uit op het grote kleed in mijn atelier. Er ontstaan stapeltjes. Kringloop, to do, in een nieuwe ordner, naar de kast in de andere werkruimte….

Rond het middaguur zou een willekeurige voorbijganger overtuigd raken dat het nooit meer goed komt. Maar schijn bedriegt. Ik schiet door de tijd heen, letterlijk. Vind een foto uit 2011 van mijn vader, geflankeerd door mijn beide broers… Ik smelt van een verdwaald compliment van een vriend die reageert op mijn tweede (!) parel, augustus 2012. Een stapel afwijzingen op sollicitatiebrieven, certificaten van cursussen die ik de laatste jaren gedaan heb…

Tussendoor wordt mijn online bestelling van een paar enkellaarsjes afgeleverd. Ik stel de doos veilig (één van mijn katten is dozenfetisjist) voor het geval de bestelling retour moet en pas de laarzen onder mijn huispak. Aan het eind van de middag is het wonder geschied. Met twee ordners loop ik de woonkamer in. Op de teakhouten vloer merk ik pas dat ik de nieuwe enkellaarsjes nog steeds onder mijn huispak aan heb. Inderdaad, charmanter wordt ’t niet, maar ze zitten dus fantastisch;-).

In de late avond begin ik, gedoucht en wel, aan Parel 278. Alsof ze afgesproken hebben nemen drie katten geruisloos bezit van de loveseat. De vierde inspecteert de ruimte en ontdekt de lege doos van de enkellaarsjes onder het van zolder gehaalde bureau. De fetisjist aarzelt geen moment… Nieuw of oud, verhuizen of opruimen, het boeit ‘m allerminst. Het ligt fantastisch.