310_Dure diadeem

Achterstallig onderhoud. Een term die we vaak gebruiken als het gaat om onroerende en roerende zaken. Spullen, een huis, de auto.

In de vijf magere jaren die we financieel gezien hadden voordat we verhuisden hebben we gelukkig kans gezien om op dat vlak alles bij te houden. Door creatief te zijn en zelf letterlijk de handen uit de mouwen te steken. Als je ín zo’n situatie zit, ben je niet bezig met dat je steeds wat inlevert. Omdat de focus bestaat uit de dankbaarheid voor de dingen die je wél voor elkaar krijgt. Vreemd genoeg geeft alles waar je echt moeite voor moet doen meer voldoening en soms is ‘consuminderen’ gewoon een sport.

Maar er is ook een andere waarheid. Het is de wet van de geleidende schaal. Eerst verminderden we de luxe uit ons leven. Daarna schrapten we die volledig. Geen etentjes meer, geen schoonheidssalon, geen pedicure. Net een paar weken later naar de kapper. Kringlopen. Een allerliefste vriendin die zakken vol te klein geworden kleding via mij naar nog drie adressen liet gaan, zodat er meer mensen blij werden van de inhoud.

Drie maanden geleden zijn we verhuisd. Met als leidmotief ‘als we ons inkomen niet kunnen beïnvloeden, zullen we dat met de uitgaven doen’. En met een derde van de hypotheeklasten is die keuze iedere dag merkbaar. Heerlijk! Nu we gesetteld zijn en onze nieuwe stek op voor ons belangrijke punten hebben laten aanpassen komen we toe aan onszelf. Zo vernieuwen we iedere maand wat kleding. Wat we opruimen is zelfs te slecht voor de kringloop. We kijken wat vaker in de spiegel van de kapper. Plannen bij de tandarts uitgestelde behandelingen.

Op de radio hoor ik een opticien-reclameslogan ‘Breng je ogen eens langs voor een gratis oogmeting. Worden ze blij van’. Dat wordt zeker tijd. In de auto ligt een multifocale bril die mijn ogen onvoldoende rust biedt op een lange autorit. En de twee jaar geleden aangeschafte computerbril gebruik ik tegenwoordig als vergrootglas bij alles wat ik doe, behalve bij het autorijden. Eigenlijk moet ik gewoon volledig ‘aan de bril’. Al een paar jaar. Het is een soort foute ijdelheid om dat maar uit te stellen. En zo langzamerhand begin ik er ook behoorlijk van te balen dat ik hele dagen met die twee brillen in de clinch lig. Ga ik boodschappen doen dan ligt de slimste – dubbelfocus – bril nog in de auto. En ga ik een lange wandeling maken met de zon tégen, dan loop ik met mijn computerbril annex vergrootglas met een overzetbril. Want anders kan ik de routenavigatie niet meer lezen. Of een binnenkomend, niet te missen appje….

Eenmaal in de auto zit ik vaak met mijn computerbril nog in mijn haar als ik de  multifocale bril op mijn neus zet. Toen deze week mijn blik de binnenspiegel kruiste viel het muntje.

Vrijdag nam ik er de tijd voor en liep binnen bij de plaatselijke opticien. ‘Eigenlijk kan ik niets meer lezen zónder bril meneer. Maar ik verzet me al een poosje tegen het dragen van een bril. Ik ben een beetje benauwd dat ik dan zo’n mevrouw word. En zo’n koordje aan een bril is ook geen gezicht. Maar nu zit ie de hele dag in mijn haar en daarmee onderstreep ik precies wat ik niet wil zijn’ trachtte ik nog iets van verluchtiging in het gesprek te brengen.

De man keek mij aan. Subtiel richtte zijn blik zich daarna op mijn haar-met-bril. Om zonder enige vorm van introductie de spijker op zijn kop te slaan: ‘Dat is dan wel een hele dure diadeem mevrouw…’ De veelzeggende twinkeling ontging mij niet.

Over twee weken is mijn dure diadeem verruild voor een bril én zonnebril op sterkte. In mijn mooie autobril worden nieuwe computerglazen gezet, een halve punt sterker dan de huidige.

Bij thuiskomst mopper ik tegen Lief dat ik gewoon weleens lekker geld zou willen uitgeven aan ‘iets on-nuttigs’ in plaats van aan al dat achterstallige onderhoud. Maar dat duurt maar even. Want we zijn de stressvolle tijd nog niet vergeten. En zonder het te beseffen is die dure diadeem een ontnuchterende metafoor.