351_Diepe buiging

Digitaal kennismaken, ook ik ontkom er niet aan. En ja, het is even wennen en oefenen, maar eenmaal een paar keer in praktijk gebracht is het echt goed te doen. En eerlijk gezegd geeft het wel een kick dat me dat ook zonder deel uit te maken van een faciliterende werkgever gewoon lukt van huis uit.

Het heeft twee grote voordelen: het gedoe met mondkapjes kan achterwege  blijven en je krijgt alle non-verbale informatie ook goed mee. In het straatbeeld zijn we er al aan gewend dat mensen een paar meter uit elkaar een praatje maken, maar als je de eerste keer met iemand kennis maakt blijft het toch onwennig om tegen een ‘snavel’ aan te kijken en met je handen voor je borst namasté te buigen. Om nog maar te zwijgen over je beslagen bril.

Behalve de kapsalons denk ik dat ook de make-up industrie toch wel wat verliezen lijdt in deze periode. Ik weet niet hoe het andere vrouwen vergaat, maar ik ben buitenshuis een stuk zuiniger met lipstick of -gloss. Immers, wat je erop smeert, zit in no time aan je zo leuk in elkaar genaaide mondkapje. Bovendien wil ik het risico niet lopen dat ik – vaak nog op de drempel van een winkel – alvast één oor bevrijd en er dan als een clown uit zie.

Met een mengeling van verbazing en creatieve nieuwsgierigheid valt me op in welk enorm tempo er een hele industrie is uitgerold, volledig gericht op onze nieuwe werkelijkheid. Contactloos sleutelbeheer, digitale vrijdagmiddagborrels, ‘zoomen’ (nog geen jaar geleden zou ik geschreven hebben dat we dat woord toch echt met een ‘oe’ horen te schrijven), mondkapjesmode, anti-aerosolen-spatschermen en ga zo maar door.

Deze week ontdekte ik een variant op geo-caching (een wereldwijde buitensport- schatzoektocht waar de digitale en echte wereld elkaar kruisen op basis van GPS coördinaten). Het heet Kei-tof. Het principe is overzichtelijk. Op één van je frisse-neus-tochtjes zoek je kleine, toffe keitjes om thuis te beschilderen, beschrijven of versieren. Eerst een likje grondverf, dan beschilderen of met watervaste stift bewerken en ten slotte aflakken. Achterop schrijf je de naam van de Kei Tof afdeling waar je toe behoort en je postcode (zonder huisnummer). Eenmaal klaar gebruik je de frisse-neus-wandeling om je keitjes ‘random’ te laten zwerven. De eerlijke vinder mag de keitjes mee naar huis nemen of weer ergens anders neerleggen. Op de regionale Kei Tof-Facebookpagina worden zowel de nieuwe ontwerpen als de gevonden schatten vermeld.

Toegegeven, het is juist de eenvoud van zo’n idee dat mijn aandacht trekt. We zijn in een situatie terecht gekomen waarin we noodgedwongen veel in onze eigen bubbel blijven. Juist initiatieven om te blijven verbinden (denk aan de teddyberen voor onze ramen, samen applaudisseren voor de zorg, dansen op ‘Jerusalema’) zijn van elementair belang in onze samenleving.

Twee weken geleden maakte ik voor mijn Lief digitaal op zondagmorgen een afspraak bij een corona-teststraat. Aan het begin van diezelfde middag kon hij terecht. Zijn in de haast vergeten ID werd met een aantal geduldige vragen op een andere manier ondervangen. Met de auto reden we de teststraat in. Niet eerder zag ik zoveel zorg aan de lopende band in woord en beeld. Twee volledig ingepakte verpleegkundigen stonden in een enorme grote witte tent (voor- en achterkant open). Nog een geluk dat er nauwelijks wind stond, want het was echt een tochtgat. De man voor ons zette de motor van zijn auto af. De verpleegkundige kwam naast de bestuurder staan en zette haar benen in een spreidstand. Daarmee stond ze niet alleen stevig voor het uitvoeren van haar werk, maar ‘zakte’ ze ook zodanig dat ze oogcontact kon maken. Ze stelde een paar vragen, vertelde wat ze ging doen en voerde snel en ervaren de handelingen uit. Daarna stelde ze het testmateriaal veilig, deed haar handschoenen uit, ontsmette haar handen en deed weer nieuwe handschoenen aan. Klaar voor de volgende test.

Omdat mijn Lief geen auto rijdt, liep ze om naar de bijrijderskant. Dat gaf me een eersterangs zicht op haar werk. Ondanks haar volledige outfit en de naargeestige, steriele werkplek en de repeterende taken vielen ons haar lieve, geduldige ogen op. ‘U kunt binnen 24 tot 48 uur de uitslag op de website  terugvinden hoor’, zei ze nadien.

‘Buiten de poort zouden we haar nooit herkennen’ zei mijn Lief, nog onder de indruk. En dat is natuurlijk zo. Maar voor wie nog steeds niet is doordrongen van de noodzaak om ons poldermodel-van-eeuwige-inspraak te verruilen voor het simpelweg opvolgen van veiligheidsmaatregelen heb ik wel een antwoord. Neem je verkoudheid serieus, maak een afspraak en kijk wat er gebeurt. Vóel hoe spannend het is als je de uitslag opvraagt.

En maak dan – net als wij – een hele diepe buiging. Namasté!!

PS: Mijn Lief heeft géén corona.