418_Voor de Kerst komt het goed

De titel van deze Parel is mijn lijfspreuk. Vaak is dat ook het geval, maar dit jaar ben ik er nog niet van overtuigd.

Donderdagavond 1 december, half 8. Voor het eerst na het weekend zit ik op de bank voor een avondje teevee kijken. Ik grossier in van alles twee. Twee pakken zakdoekjes vanwege de verkoudheid, twee katten die desondanks graag even mijn aandacht opeisen en….twee afstandsbedieningen. We zijn dinsdag aangesloten op glasvezel met de televisie en het internet en gelijk overgestapt naar een nieuwe provider. Dankzij een intern netwerkje van mini-routers die het signaal verder brengen naar de tuin (we noemen dat een mesh systeem) heeft ook mijn Lief weer Wifi en internet. Als de monteur ’s middags vertrekt doet alles het. ’s Avonds vermoedt de helpdesk een storing in de wijk. Woensdagochtend: nog steeds geen signaal. Bovendien valt de Wifi in het atelier om de haverklap uit. De helpdesk zoekt driftig mee, maar het lukt niet. Er wordt een ticket aangemaakt. “Het is druk, het kan ook volgende week worden”. Ik neem mij voor niet boos te worden. Precies 7 minuten na mijn bel-uur met de provider ontvang ik mail dat ‘alles nu rond is, u bent volledig aangesloten op internet en televisie via glasvezel!’. Ah warempel, geen storing maar ons abonnement was simpelweg nog niet ingegaan. De afstandsbediening is nieuw en hoort bij het nieuwe kastje. Alles werkt, behalve de volumeknop. Die staat op standje te hard en het enige dat ik eraan kan doen is het geluid uitzetten. ‘Probeer je oude afstandsbediening daar eens voor’ oppert mijn Buuf, ervaringsdeskundig. Ja hoor, dat lukt.

Donderdagavond gaat het er dan toch van komen om een avondje te ontspannen, zij het met twee afstandsbedieningen. De voordeurbel gaat. Mijn Lief doet open. “Is deze auto van u?” vraagt de jongeman van de bezorgdienst van de grootgrutter, wijzend op mijn Taxi. “Het spijt me, maar ik reed net achteruit en heb schade gereden.” We hebben twee parkeervakken voor de deur. Mijn buurman heeft de gewoonte om met twee wielen een halve meter op de stoep te staan, maar ik parkeer gewoon in het vak en klap de buitenspiegel in. Een half uur later zit ik aan tafel met een 19-jarige chauffeur die spijt heeft dat hij zo galant was om een tegemoetkomende auto voor te willen laten en ‘even’ achteruit reed. Hij ‘miste’ dus mijn buurman, maar omdat de straat daar precies een kromming heeft boorde hij de punt van de kleine vrachtwagen in de achterflank van mijn Taxi. De jongeman vraagt zich hardop af of hij door de schade zijn baan zal kwijtraken, omdat hij pas twee maanden in dienst is. De geruststelling aan de telefoon is hoorbaar. De rest van die avond komt er niets meer van teevee kijken. Ik dwaal af naar het moment dat ik de Taxi 7 jaar geleden voor € 900,- kocht van mijn laatste salaris in loondienst. Ongezien. Op oudejaarsdag 2014 zou ik mijn leaseauto inleveren en de een dag eerder ingeleverde VolvoS70 meenemen. Het bleek een voltreffer. Mooi, stoer, ‘droog’, geen oliebak, comfortabel. Ik vond een garage die bij mij paste. Met een garagehouder van ruim twee meter lang die de Volvo ádemde en een rondje met me mee reed als ik een rammeltje hoorde om te weten wat het was. Alles wat eraan veranderd of gemaakt is in deze jaren was origineel. Een zoektocht, ingegeven door mijn getergde portemonnee en gedragen door de liefde van de garagehouder. In drie jaar tijd was de Taxi in zo’n goede conditie dat de waarde vervijfvoudigde. Om die reden zocht en vond ik een youngtimer-verzekering die met een taxatierapport een allrisk dekking gaf tot de taxatiewaarde. Vorig jaar liep de waarde iets terug, maar nog altijd met een dekking die interessant genoeg is en een aantal bepalingen waar ik – juist in de situatie van een schade waar ik part noch deel aan heb – mijn handen mee dichtknijp.

Vrijdagochtend bel ik – na een paar pijnlijke foto’s bij daglicht – een schadeherstelbedrijf wat adverteert dat ze ook thuis zijn in youngtimers en klassiekers. Ik kan gelijk langs komen. De man stapt naar buiten, werpt een geleerde blik op mijn Taxi en zegt ‘Oei, dat is een lelijke schade. Economisch total loss, heel vervelend, maar de schade is gauw € 3000,– en dat is ie niet meer waard. Loop maar even mee naar binnen, dan gaan we het verder bekijken.’

In de 50 stappen achter de man aanlopend kauw ik nog op zijn woorden…total loss….dat is ie niet meer waard….
Iets in de man zijn zelfbewuste, tikkie arrogante houding schiet mij zo verkeerd dat mijn voornemen om niet boos te worden naar de eeuwige jachtvelden vertrekt. “We kunnen nog van alles bekijken, maar deze Volvo heeft een taxatierapport dat hoger is dan de schade die u inschat, is allrisk verzekerd en de enige die bepaalt óf en wáár de auto gerepareerd wordt zit aan deze kant van het bureau”. Ik grom er nog net niet achteraan. Zo. Dit is geen mevrouwtje en geen auto van dertien in een dozijn.

De man heeft het begrepen. “Zo kom ik het niet vaak tegen. Maar ik ga de verzekering bellen en een expert zal de schade moeten vaststellen. Wij willen die heel graag repareren.”

Vrijdag komt er geen werk uit mijn handen, ik ben er behoorlijk van uit mijn doen. Om me wat nuttig te maken besluit ik nog maar eens te bellen met de provider over de afstandsbediening en de continu uitvallende Wifi in het atelier van Lief. Als ik een uur later neerleg heb ik ons huis een keer of drie rond gerend om alle hulprouters, de afstandsbediening, de meterkast en het wifibereik op mijn kantoor te checken. Het levert op dat zowel de afstandsbediening als één van de hulprouters defect zijn en er nieuwe worden toegezonden.

Na het weekend bel ik opnieuw met de tussenpersoon van mijn verzekering. De Taxi mag ook bij mijn garage hier op het dorp geschouwd en gerepareerd worden. We kunnen de expert omboeken naar de gewenste locatie. De man besluit het echter telefonisch af te willen handelen en ze komen er onderling niet uit. Drie dagen later komt er toch een expert fysiek de schade opnemen. Ik heb gezorgd dat alle belangrijke informatie voorhanden is. De expert noemt geen bedrag en wil zich nog even beraden. Hij heeft mijn telefoonnummer mee gekregen en het kan zijn dat hij nog belt. Stiekem hoop ik dat ik de kans krijg om de man te kunnen zeggen dat werkelijk álles in de afgelopen 7 jaar voor mij veranderd is, behalve mijn Taxi. En dat ik deze klassieker-voor-alledag- net drie maanden geleden – eindelijk – strak in de lak had laten zetten, precies aan de andere kant dan waar nu de schade zat.

De man belt niet. Vrijdagmiddag om 16.15 uur bel ik zelf mijn garage en hoor dat de opgegeven herstelkosten volledig worden vergoed. Pffff. Voor de Kerst komt het goed. Maar dat andere credo komt er wel achteraan….’Zonder strijd geen overwinning’.

©EERZS: Parel 418 is de laatste van 2022.